இரண்டு நாட்களாக கையில் மண்ணின் மரங்கள் புத்தகம். வாசிக்க வாசிக்க மனதை பிடுங்கி எடுக்கிறது. எவ்வளவு மரங்களையும் காடுகளையும் நாம் இழந்திருக்கிறோம் என்று அறியும்பொழுது நெஞ்சு கனக்கிறது. மரங்களின் தன்மையும், மண்ணோடு அவற்றின் உறவுகளையும், அதன் அவசியத்தையும் புரிந்துகொள்ள உதவுகிறது. தமிழ்நாட்டின் தாவரங்களின் பட்டியல் அருமை.
காடுகளின் இருப்பு சதவீதம், வெட்டப்பட்ட நம் மண்ணின் மரங்களும், அவற்றிற்கு பதிலாக நடப்படும் அயல் தேசத்து மரங்கள் மற்றும் அவற்றால் ஏற்படும் பல்லுயிர்ச் சூழல்களின் பாதிப்புகள் பற்றியும் நிறைய அறிந்துகொள்ள முடிந்தது. அயல் தேசத்து மரங்கள் எவை, இயல்தேசத்து அதாவது நம் நாட்டின் மரங்கள் எவை என்பதையும் புரிந்துகொண்டேன். ஏன் அயல் தேசத்து மரங்களை நம் நாட்டில் வைக்கக்கூடாதா என்று நீங்கள் கேட்கலாம். இப்புத்தகத்தை படித்தால் தெரிந்து கொள்ளலாம்.
ஏன் இதை இங்கு பதிவிடுகிறேன் என்றால் நானும் மரம் வைக்கிறேன் பேர்வழி என்று நிறைய செய்துள்ளேன். அயல் தேசத்து மரங்கள் என்று தெரியாமலேயே நிறைய மரங்கள் நட்டு வளர்க்கப்பட்டு வருகிறது. இனி வரும்காலங்களில் அதை சரி செய்துகொள்ளலாம். இப்புத்தகம் மூலம் ஒரு அறிதலும், புரிதலும் கிடைத்துள்ளது.
தாவரங்களுக்கு உயிர் மட்டுமல்ல உணர்வும் உண்டு என்றொரு பகுதி இப்புத்தகத்தில் வருகிறது. படித்ததிலிருந்து வெளிப்படுத்த முடியா உணர்வும் தவிப்பும் தொற்றிக்கொண்டது.
ஆம், உண்மை தான் தாவரங்களுக்கும் உணர்வு உண்டு. அவைகளுக்கு நம்முடன் எப்பொழுதும் ஒரு உறவும் உண்டு. நாம்தான் அறிவதில்லை. நான் அதை உணர்ந்திருக்கிறேன். அவ்வாறான ஒரு உறவு எனக்கு இருந்திருக்கிறது.
சிறுவயதில் பள்ளியிலிருந்து திரும்பியவுடன் முதல் வேலையாக பள்ளி பைகளை திண்ணையில் வீசிவிட்டு வீட்டிற்கு பின்னாடி இருக்கும் அவளை பார்க்க செல்வது தான் வழக்கம். அவள் வானுயர்ந்த அகண்டு விரிந்து நின்றிருப்பாள். அவளை பார்த்த பின்பு மனதில் தோன்றும் குதூகலத்திற்கு அளவில்லாமல் இருக்கும். என் கால்களை வைத்து ஏறுவதற்கு ஏதுவாக ஏணி போன்று தன் கிளைகளை அமைத்திருந்தாள்.
நடு உயரத்திற்கு சென்றவுடன் அவள் எனக்காகவே வைத்திருக்கும் கனிகளில் நடுத்தரமான ஒன்றை பறித்து கடிக்கும்பொழுது பிறந்த பலனை அடைந்துவிட்டேன் என்றே தோன்றும். அவளும் அப்படித்தான் நான் உண்பதற்காகவே கனிகளை மடியில் ஏந்திக்கொண்டு நிற்பாள். வீட்டில் திட்டு வாங்கிவிட்டாலோ அல்லது சண்டை போட்டாலோ என்னுடைய அடைக்கலம் அவளிடம் தான் இருக்கும். அவளை கட்டிக்கொண்டு அழும்பொழுது எனக்காக யாரோ இருக்கிறார்கள், என் வலியை உணர, என் சோகங்களை புரிந்துகொள்ள என்றே தோன்றும்.
அவள் ஒரு மரம் என்பதைத் தாண்டி எனக்கும் அவளுக்கும் ஒரு பந்தமும் புரிதலும் இருந்தது. ஒவ்வொரு முறையும் நான் அவள் மீது ஏறும்போது ஒரு சிலுப்பு சிலுப்புவாள். உச்சிமீது சென்றவுடன் கீழே தள்ளுவதுபோல பாசாங்கு செய்து விளையாடுவாள். நான் பயந்து அவளை கட்டிபிடித்துகொண்டாள் அவள் அமைதியாகி கீழே இறங்க அனுமதிப்பாள். நான் கிளையின் ஓரத்தில் இருக்கும்போது வேகமாக காற்றடித்தால் கூட அவள் என்னை கைவிட்டதில்லை.
வறட்சி காலத்தில் கூட எப்படியாவது குழாயடியில் சண்டை போட்டு இரண்டு குடமாவது தண்ணீர் ஊற்றிவிடுவேன். அவளே எனக்கு சம்பாதிக்கவும் கற்றுகொடுத்தாள். அவளுடைய பழங்களை பறித்து பொட்டுக்கூடையில் எடுத்துச் சென்று பக்கத்தில் இருக்கும் போயர் தெருவில் விற்று வருவேன். வாரத்தில் 4 நாட்கள் பழங்கள் இருக்கும். ஒரு நாளைக்கு குறைந்தது ஐந்து அல்லது ஆறு ரூபாயாவது தேறிவிடும். சேமிக்கவும் கற்றுக்கொண்டேன்.
இந்த பிணைப்பை ஒருவராலும் உணர்ந்துகொள்ள முடியவில்லை. நாங்கள் இருவரும் பேதம் பார்க்கவில்லை. எங்கள் பக்கத்து வீட்டில் உள்ள அனைவரும் அம்மாவிடம் புகார் செய்தனர். "ஒரு பொட்டபுள்ள இப்படியா ஆம்பள பையன மாதிரி மரம் ஏறுறது? அப்படி என்னதான் இருக்கு அந்த கொய்யா மரத்துல" என்று ஊரே பேசியது. ஆனால் அவர்களுக்கு புரியவில்லை இது ஒரு அம்மா மகளுக்கான உறவு என்று.
பழைய வீட்டை இடித்து புது வீடு கட்டும்பொழுது அவளையும் நான் இழந்தேன். அன்று அவளை கொல்ல வேண்டாம் என்று சொல்லும் தைரியமும், அறிவும் என்னிடம் இல்லாமல் இன்றும் தவித்து வருகிறேன். அவளை இழந்து பத்து வருடங்கள் ஆகிறது. இன்றும் ஏதாவது மனக்குழப்பத்தில் இருந்தால் கனவில் வந்துவிடுவாள். அதில் ஏறி விளையாடும் நினைவுகளை கொடுத்து என்னை மகிழ்வுறச் செய்வாள்.
அவளிடம் உணர்ந்த அந்த ஸ்பரிசத்தைத் தேடித்தேடி இன்றும் அலைகிறேன். அதனாலேயே எங்கு சென்றாலும் அங்குள்ள மரங்களின்மீதேறி அந்த உணர்வை பெற தவியாய்த் தவிக்கிறேன். அவளோ, அவளை இழந்த பாதிப்பு இல்லாமல் இருக்க அவள் வாரிசை விதைத்து விட்டுத்தான் சென்றிருக்கிறாள். ஆம் இப்பொழுதும் எங்கள் வீட்டிற்கு வெளியே அவள் வாரிசு வளர்ந்துகொண்டும், கனிகளை கொடுத்துக்கொண்டும் இருக்கிறாள்.
இவ்வாறு மரங்களோடு செடிகொடிகளோடு பேசி, விளையாடி, உறவாடி மகிழ்ந்த தருணங்களை, அதில் கற்றுக்கொண்ட வாழ்வியலை எந்த பள்ளிகளும், கணினிகளும் கற்றுத்தர இயலாது. குழந்தைகளை இயற்கையோடு இணைந்து வாழ வழிகொடுங்கள். வீட்டில் ஒரு மரமாவது வளருங்கள். அவை கற்றுத்தரும் பாடங்கள் வேறு எங்கும் கிடைக்காதது.
அழித்தல் எளிது. ஆத்தல் கடினம். மரங்களை வெட்டாதீர்கள். அவைகளுக்கும் உணர்வு, பாசம், வலிகள் உண்டு. அவைகளும் நம்மை போலவே. ஆனால் நம்மைவிட மேலானவர்கள்.
காடுகளின் இருப்பு சதவீதம், வெட்டப்பட்ட நம் மண்ணின் மரங்களும், அவற்றிற்கு பதிலாக நடப்படும் அயல் தேசத்து மரங்கள் மற்றும் அவற்றால் ஏற்படும் பல்லுயிர்ச் சூழல்களின் பாதிப்புகள் பற்றியும் நிறைய அறிந்துகொள்ள முடிந்தது. அயல் தேசத்து மரங்கள் எவை, இயல்தேசத்து அதாவது நம் நாட்டின் மரங்கள் எவை என்பதையும் புரிந்துகொண்டேன். ஏன் அயல் தேசத்து மரங்களை நம் நாட்டில் வைக்கக்கூடாதா என்று நீங்கள் கேட்கலாம். இப்புத்தகத்தை படித்தால் தெரிந்து கொள்ளலாம்.
ஏன் இதை இங்கு பதிவிடுகிறேன் என்றால் நானும் மரம் வைக்கிறேன் பேர்வழி என்று நிறைய செய்துள்ளேன். அயல் தேசத்து மரங்கள் என்று தெரியாமலேயே நிறைய மரங்கள் நட்டு வளர்க்கப்பட்டு வருகிறது. இனி வரும்காலங்களில் அதை சரி செய்துகொள்ளலாம். இப்புத்தகம் மூலம் ஒரு அறிதலும், புரிதலும் கிடைத்துள்ளது.
தாவரங்களுக்கு உயிர் மட்டுமல்ல உணர்வும் உண்டு என்றொரு பகுதி இப்புத்தகத்தில் வருகிறது. படித்ததிலிருந்து வெளிப்படுத்த முடியா உணர்வும் தவிப்பும் தொற்றிக்கொண்டது.
ஆம், உண்மை தான் தாவரங்களுக்கும் உணர்வு உண்டு. அவைகளுக்கு நம்முடன் எப்பொழுதும் ஒரு உறவும் உண்டு. நாம்தான் அறிவதில்லை. நான் அதை உணர்ந்திருக்கிறேன். அவ்வாறான ஒரு உறவு எனக்கு இருந்திருக்கிறது.
சிறுவயதில் பள்ளியிலிருந்து திரும்பியவுடன் முதல் வேலையாக பள்ளி பைகளை திண்ணையில் வீசிவிட்டு வீட்டிற்கு பின்னாடி இருக்கும் அவளை பார்க்க செல்வது தான் வழக்கம். அவள் வானுயர்ந்த அகண்டு விரிந்து நின்றிருப்பாள். அவளை பார்த்த பின்பு மனதில் தோன்றும் குதூகலத்திற்கு அளவில்லாமல் இருக்கும். என் கால்களை வைத்து ஏறுவதற்கு ஏதுவாக ஏணி போன்று தன் கிளைகளை அமைத்திருந்தாள்.
நடு உயரத்திற்கு சென்றவுடன் அவள் எனக்காகவே வைத்திருக்கும் கனிகளில் நடுத்தரமான ஒன்றை பறித்து கடிக்கும்பொழுது பிறந்த பலனை அடைந்துவிட்டேன் என்றே தோன்றும். அவளும் அப்படித்தான் நான் உண்பதற்காகவே கனிகளை மடியில் ஏந்திக்கொண்டு நிற்பாள். வீட்டில் திட்டு வாங்கிவிட்டாலோ அல்லது சண்டை போட்டாலோ என்னுடைய அடைக்கலம் அவளிடம் தான் இருக்கும். அவளை கட்டிக்கொண்டு அழும்பொழுது எனக்காக யாரோ இருக்கிறார்கள், என் வலியை உணர, என் சோகங்களை புரிந்துகொள்ள என்றே தோன்றும்.
அவள் ஒரு மரம் என்பதைத் தாண்டி எனக்கும் அவளுக்கும் ஒரு பந்தமும் புரிதலும் இருந்தது. ஒவ்வொரு முறையும் நான் அவள் மீது ஏறும்போது ஒரு சிலுப்பு சிலுப்புவாள். உச்சிமீது சென்றவுடன் கீழே தள்ளுவதுபோல பாசாங்கு செய்து விளையாடுவாள். நான் பயந்து அவளை கட்டிபிடித்துகொண்டாள் அவள் அமைதியாகி கீழே இறங்க அனுமதிப்பாள். நான் கிளையின் ஓரத்தில் இருக்கும்போது வேகமாக காற்றடித்தால் கூட அவள் என்னை கைவிட்டதில்லை.
வறட்சி காலத்தில் கூட எப்படியாவது குழாயடியில் சண்டை போட்டு இரண்டு குடமாவது தண்ணீர் ஊற்றிவிடுவேன். அவளே எனக்கு சம்பாதிக்கவும் கற்றுகொடுத்தாள். அவளுடைய பழங்களை பறித்து பொட்டுக்கூடையில் எடுத்துச் சென்று பக்கத்தில் இருக்கும் போயர் தெருவில் விற்று வருவேன். வாரத்தில் 4 நாட்கள் பழங்கள் இருக்கும். ஒரு நாளைக்கு குறைந்தது ஐந்து அல்லது ஆறு ரூபாயாவது தேறிவிடும். சேமிக்கவும் கற்றுக்கொண்டேன்.
இந்த பிணைப்பை ஒருவராலும் உணர்ந்துகொள்ள முடியவில்லை. நாங்கள் இருவரும் பேதம் பார்க்கவில்லை. எங்கள் பக்கத்து வீட்டில் உள்ள அனைவரும் அம்மாவிடம் புகார் செய்தனர். "ஒரு பொட்டபுள்ள இப்படியா ஆம்பள பையன மாதிரி மரம் ஏறுறது? அப்படி என்னதான் இருக்கு அந்த கொய்யா மரத்துல" என்று ஊரே பேசியது. ஆனால் அவர்களுக்கு புரியவில்லை இது ஒரு அம்மா மகளுக்கான உறவு என்று.
பழைய வீட்டை இடித்து புது வீடு கட்டும்பொழுது அவளையும் நான் இழந்தேன். அன்று அவளை கொல்ல வேண்டாம் என்று சொல்லும் தைரியமும், அறிவும் என்னிடம் இல்லாமல் இன்றும் தவித்து வருகிறேன். அவளை இழந்து பத்து வருடங்கள் ஆகிறது. இன்றும் ஏதாவது மனக்குழப்பத்தில் இருந்தால் கனவில் வந்துவிடுவாள். அதில் ஏறி விளையாடும் நினைவுகளை கொடுத்து என்னை மகிழ்வுறச் செய்வாள்.
அவளிடம் உணர்ந்த அந்த ஸ்பரிசத்தைத் தேடித்தேடி இன்றும் அலைகிறேன். அதனாலேயே எங்கு சென்றாலும் அங்குள்ள மரங்களின்மீதேறி அந்த உணர்வை பெற தவியாய்த் தவிக்கிறேன். அவளோ, அவளை இழந்த பாதிப்பு இல்லாமல் இருக்க அவள் வாரிசை விதைத்து விட்டுத்தான் சென்றிருக்கிறாள். ஆம் இப்பொழுதும் எங்கள் வீட்டிற்கு வெளியே அவள் வாரிசு வளர்ந்துகொண்டும், கனிகளை கொடுத்துக்கொண்டும் இருக்கிறாள்.
இவ்வாறு மரங்களோடு செடிகொடிகளோடு பேசி, விளையாடி, உறவாடி மகிழ்ந்த தருணங்களை, அதில் கற்றுக்கொண்ட வாழ்வியலை எந்த பள்ளிகளும், கணினிகளும் கற்றுத்தர இயலாது. குழந்தைகளை இயற்கையோடு இணைந்து வாழ வழிகொடுங்கள். வீட்டில் ஒரு மரமாவது வளருங்கள். அவை கற்றுத்தரும் பாடங்கள் வேறு எங்கும் கிடைக்காதது.
அழித்தல் எளிது. ஆத்தல் கடினம். மரங்களை வெட்டாதீர்கள். அவைகளுக்கும் உணர்வு, பாசம், வலிகள் உண்டு. அவைகளும் நம்மை போலவே. ஆனால் நம்மைவிட மேலானவர்கள்.
