ஒரு வாரமாக என் நாட்கள் சு ரா வுடனும் ஜெயமோகன் ஆசானுடனும் மெதுவாக மென்மையாக அமைதியாக நகர்கிறது. ஆம் சு ரா பற்றிய நினைவுகளை ஜெயமோகன் ஆசான் பகிர்ந்த "சுந்தர ராமசாமி நினைவின் நதியில்" என்ற புத்தகத்தின் வாயிலாக இருவருடனும் பயணிக்கிறேன். எழுதும்போது கூட ஜெயமோகன் என்ற பெயரை மட்டும் குறிப்பிடுவது அவரை மரியாதையின்றி சொல்வதாவே எனக்கு படுகிறது.அதனால் அவரை இங்கே ஆசான் என்றே குறிப்பிட போகிறேன். ஆசான் என்று குறிப்பிடுவதையே மிக நெருக்கமாக உணர்கிறேன்.
சு. ரா அய்யாவை பற்றி நான் பெரிதும் அறிந்ததில்லை. அவரின் ஜே ஜே சில குறிப்புகளை என் அண்ணன் கல்லூரி காலத்திலேயே பரிசாக கொடுத்து அறிமுகம் செய்துவைத்தார். ஆனால் என்னால் அவரின் எழுத்துக்களை உள்வாங்க முடியவில்லை. கடந்த வருடம் தான் "ஒரு புளியமரத்தின் கதை" மூலமாக அவரின் எழுத்தை தொட முயற்சித்து தொடர்கிறேன்.
சு ரா வை அறிமுகம் செய்து வைத்த அதே அண்ணன் தான் ஆசானையும் அறிமுகம் செய்து வைத்தார். "அறம்" புத்தகத்தை பரிசாக கொடுத்து என்னை வேறு எழுத்து உலகத்திற்கு செல்ல வழிகாட்டினார். ஆசானின் எழுத்துக்களை வெகு விரைவாக உள்வாங்கத் தொடங்கிய பின்னர் தான் ஹரூக்கி முரக்காமி, அயன் ரேண்ட், சிட்னி ஷெல்டன், அமிஷ் போன்றவர்களின் ஆங்கில எழுத்துக்களில் உலாத்திக்கொண்டிருந்த நான் தமிழ் புத்தகங்களுக்குத் திரும்பினேன்.
ஆசானின் எழுத்தில் கருத்தில் ஒவ்வொரு புத்தகத்திலும் விழுந்து எழ முடியாமல் அலுவலகத்தை சுற்றி சுற்றி நடந்திருக்கிறேன். வேலை செய்ய வேண்டும் என்ற நினைப்பே வராது. அறத்தில் ஒவ்வொரு கதையும் என்னை உருக்கியெடுத்தது. அறம் மிக உணர்ச்சிப்பூர்வமாக என்னை ஆட்டிப் படைத்தது. அவரின் எழுத்துக்கள் எளிதாகவும் இல்லை கடினமாகவும் இல்லை. அதில் சிக்கித் தவித்து வெளிவர முடியாமல் அவரின் வேறெந்த புத்தகத்தையும் சில நாட்கள் தொடவே இல்லை.
மிக வீரியமான ஒன்றை உடலில் செலுத்திவிட்டு அதன் விளைவுகளை எதிர்கொள்ள முடியாமல் மிக லேசான ஒன்றைத் தேடி உள்ளே செலுத்துவதை போல ஆசானின் எழுத்துக்களின் வீரியத்தைத் தாங்காமல் ஜெயகாந்தனையும், எஸ். ரா வையும் படித்து ஆசுவாசப்படுத்திக் கொண்டேன். அதன் பின் தான் கி.ரா வை கண்டடைந்தேன். இன்றும் ஆசானின் புத்தகத்திற்கு பிறகு வாசிக்க ஒரு கி.ரா புத்தகம் இருக்கும். இல்லையென்றால் அந்த எழுத்துக்களில் இருந்து மீள முடியாமல் தவிப்பேன்.
ஆசானின் காடு புத்தகம் தொடங்கி ஏனோ அதை எதிர்கொள்ளும் மனநிலை இல்லாமல் 40 பக்கங்களில் நிறுத்தி வைத்திருக்கிறேன். முகங்களின் தேசம் புத்தகத்தில் முதல் 6 பயணக் கட்டுரைகளை வாசித்துவிட்டு எங்கே நானும் ஊர் சுற்ற கிளம்பிவிடுவேனோ என்றே தோன்றியது. நான் நிறைய இடங்களை, மக்களை பார்க்க ஏற்கனவே நிறைய சுற்றியிருக்கிறேன். இந்த புத்தகம் அந்த தாகத்தை இன்னும் அதிகப்படுத்தியது.
புறப்பாடு பற்றித் தனியாக எழுத நிறைய இருக்கிறது. அதில் வரும் ஓவ்வொரு மனிதரையும் அவ்வளவு உள்வாங்கியிருக்கிறேன். ஆசான் மிக நெருக்கமானது புறப்பாடு புத்தகத்தில் தான். அவரின் ஒவ்வொரு புத்தகம் பற்றியும் தனித் தனியாக எழுத வேண்டும். யூடூபில் அவரின் பேச்சுக்கள் அனைத்தையும் கேட்டாகிவிட்டது. இப்பொழுது அதிகமாக அவரின் கட்டுரைகளுடன்.
கடந்த வருடம் அவரை நேரில் சந்திக்கும் வாய்ப்பு கிடைத்தது கோவை விஷ்ணுபுரம் விழாவில் தான். அவரை நேரில் பார்த்தபோது பேச்சும் வரவில்லை மூச்சும் வரவில்லை. இவ்வளவு நாட்கள் என் நினைவிலும் புத்தகங்களிலும் வாழ்ந்தவரை ரத்தமும் சதையுமாக கண்ணாடியுடன் நேரில் நிற்பதை பார்த்து சில கணங்கள் செயலிழந்து நின்றேன். ஸ்டாலின் அண்ணா ஆசானிடம் என்னை அறிமுகம் செய்யும்பொழுது கூட என்னால் பேச முடியவில்லை.
அந்த கண்கள் என்னை உற்று நோக்கியது. என் கண்ணை ஏன் அவ்வளவு அழுத்தமாக பார்த்தார் என்று தெரியவில்லை. இல்லை எனக்குத் தான் அப்படி தோன்றியதா என்றும் தெரியவில்லை. அந்த ஒரு நாள் முழுவதும் அவரை தூரத்திலிருந்து பார்த்துக்கொண்டு மட்டும் இருந்தேன். அவர் இருக்கும் இடம் தேடிச்சென்று சிறு தொலைவில் நின்று பார்த்துக்கொண்டே இருந்தேன். அந்த விழாவில் யார் பேசியதும் என் காதில் ஏறவில்லை.
வாழ்வில் எந்தவொரு மனிதரை சந்தித்ததற்காகவும் இவ்வளவு நெகிழ்ச்சியடைந்ததுமில்லை. இனி யாரும் என்னை இவ்வளவு பாதிப்பார்கள் என்றும் தோன்றவில்லை.
ஆசானின் கண்களின் வழியே சு. ரா வுடன் பயணிக்கிறேன். மெதுவாக கால்நடையாகத் தான் செல்கிறோம். அவர் ஆசானின் ஆசான். தன் ஆசானின் வீட்டிலிருந்து அவருடன் நடந்த உரையாடல்கள், நிகழ்வுகள், நேர்மறை விவாதங்கள், என நானும் அவர்களுடன் அந்த வீட்டில் ஒரு ஓரத்தில் யாரும் அறியாமல் அமர்ந்து அனைத்தையும் கேட்டுக்கொண்டும் பார்த்துக்கொண்டும் அப்படியே என் அலுவலகத்தில் ஜாவாவில் குறியீடுகளை எழுதிக்கொண்டும் பயணிக்கிறேன்.
இது மரியாதையா பக்தியா என்று பிரித்துப்பார்க்க தோன்றவில்லை. பிரித்துப் பார்க்க முயலவும் இல்லை.
சு. ரா அய்யாவை பற்றி நான் பெரிதும் அறிந்ததில்லை. அவரின் ஜே ஜே சில குறிப்புகளை என் அண்ணன் கல்லூரி காலத்திலேயே பரிசாக கொடுத்து அறிமுகம் செய்துவைத்தார். ஆனால் என்னால் அவரின் எழுத்துக்களை உள்வாங்க முடியவில்லை. கடந்த வருடம் தான் "ஒரு புளியமரத்தின் கதை" மூலமாக அவரின் எழுத்தை தொட முயற்சித்து தொடர்கிறேன்.
சு ரா வை அறிமுகம் செய்து வைத்த அதே அண்ணன் தான் ஆசானையும் அறிமுகம் செய்து வைத்தார். "அறம்" புத்தகத்தை பரிசாக கொடுத்து என்னை வேறு எழுத்து உலகத்திற்கு செல்ல வழிகாட்டினார். ஆசானின் எழுத்துக்களை வெகு விரைவாக உள்வாங்கத் தொடங்கிய பின்னர் தான் ஹரூக்கி முரக்காமி, அயன் ரேண்ட், சிட்னி ஷெல்டன், அமிஷ் போன்றவர்களின் ஆங்கில எழுத்துக்களில் உலாத்திக்கொண்டிருந்த நான் தமிழ் புத்தகங்களுக்குத் திரும்பினேன்.
ஆசானின் எழுத்தில் கருத்தில் ஒவ்வொரு புத்தகத்திலும் விழுந்து எழ முடியாமல் அலுவலகத்தை சுற்றி சுற்றி நடந்திருக்கிறேன். வேலை செய்ய வேண்டும் என்ற நினைப்பே வராது. அறத்தில் ஒவ்வொரு கதையும் என்னை உருக்கியெடுத்தது. அறம் மிக உணர்ச்சிப்பூர்வமாக என்னை ஆட்டிப் படைத்தது. அவரின் எழுத்துக்கள் எளிதாகவும் இல்லை கடினமாகவும் இல்லை. அதில் சிக்கித் தவித்து வெளிவர முடியாமல் அவரின் வேறெந்த புத்தகத்தையும் சில நாட்கள் தொடவே இல்லை.
மிக வீரியமான ஒன்றை உடலில் செலுத்திவிட்டு அதன் விளைவுகளை எதிர்கொள்ள முடியாமல் மிக லேசான ஒன்றைத் தேடி உள்ளே செலுத்துவதை போல ஆசானின் எழுத்துக்களின் வீரியத்தைத் தாங்காமல் ஜெயகாந்தனையும், எஸ். ரா வையும் படித்து ஆசுவாசப்படுத்திக் கொண்டேன். அதன் பின் தான் கி.ரா வை கண்டடைந்தேன். இன்றும் ஆசானின் புத்தகத்திற்கு பிறகு வாசிக்க ஒரு கி.ரா புத்தகம் இருக்கும். இல்லையென்றால் அந்த எழுத்துக்களில் இருந்து மீள முடியாமல் தவிப்பேன்.
ஆசானின் காடு புத்தகம் தொடங்கி ஏனோ அதை எதிர்கொள்ளும் மனநிலை இல்லாமல் 40 பக்கங்களில் நிறுத்தி வைத்திருக்கிறேன். முகங்களின் தேசம் புத்தகத்தில் முதல் 6 பயணக் கட்டுரைகளை வாசித்துவிட்டு எங்கே நானும் ஊர் சுற்ற கிளம்பிவிடுவேனோ என்றே தோன்றியது. நான் நிறைய இடங்களை, மக்களை பார்க்க ஏற்கனவே நிறைய சுற்றியிருக்கிறேன். இந்த புத்தகம் அந்த தாகத்தை இன்னும் அதிகப்படுத்தியது.
புறப்பாடு பற்றித் தனியாக எழுத நிறைய இருக்கிறது. அதில் வரும் ஓவ்வொரு மனிதரையும் அவ்வளவு உள்வாங்கியிருக்கிறேன். ஆசான் மிக நெருக்கமானது புறப்பாடு புத்தகத்தில் தான். அவரின் ஒவ்வொரு புத்தகம் பற்றியும் தனித் தனியாக எழுத வேண்டும். யூடூபில் அவரின் பேச்சுக்கள் அனைத்தையும் கேட்டாகிவிட்டது. இப்பொழுது அதிகமாக அவரின் கட்டுரைகளுடன்.
கடந்த வருடம் அவரை நேரில் சந்திக்கும் வாய்ப்பு கிடைத்தது கோவை விஷ்ணுபுரம் விழாவில் தான். அவரை நேரில் பார்த்தபோது பேச்சும் வரவில்லை மூச்சும் வரவில்லை. இவ்வளவு நாட்கள் என் நினைவிலும் புத்தகங்களிலும் வாழ்ந்தவரை ரத்தமும் சதையுமாக கண்ணாடியுடன் நேரில் நிற்பதை பார்த்து சில கணங்கள் செயலிழந்து நின்றேன். ஸ்டாலின் அண்ணா ஆசானிடம் என்னை அறிமுகம் செய்யும்பொழுது கூட என்னால் பேச முடியவில்லை.
அந்த கண்கள் என்னை உற்று நோக்கியது. என் கண்ணை ஏன் அவ்வளவு அழுத்தமாக பார்த்தார் என்று தெரியவில்லை. இல்லை எனக்குத் தான் அப்படி தோன்றியதா என்றும் தெரியவில்லை. அந்த ஒரு நாள் முழுவதும் அவரை தூரத்திலிருந்து பார்த்துக்கொண்டு மட்டும் இருந்தேன். அவர் இருக்கும் இடம் தேடிச்சென்று சிறு தொலைவில் நின்று பார்த்துக்கொண்டே இருந்தேன். அந்த விழாவில் யார் பேசியதும் என் காதில் ஏறவில்லை.
வாழ்வில் எந்தவொரு மனிதரை சந்தித்ததற்காகவும் இவ்வளவு நெகிழ்ச்சியடைந்ததுமில்லை. இனி யாரும் என்னை இவ்வளவு பாதிப்பார்கள் என்றும் தோன்றவில்லை.
ஆசானின் கண்களின் வழியே சு. ரா வுடன் பயணிக்கிறேன். மெதுவாக கால்நடையாகத் தான் செல்கிறோம். அவர் ஆசானின் ஆசான். தன் ஆசானின் வீட்டிலிருந்து அவருடன் நடந்த உரையாடல்கள், நிகழ்வுகள், நேர்மறை விவாதங்கள், என நானும் அவர்களுடன் அந்த வீட்டில் ஒரு ஓரத்தில் யாரும் அறியாமல் அமர்ந்து அனைத்தையும் கேட்டுக்கொண்டும் பார்த்துக்கொண்டும் அப்படியே என் அலுவலகத்தில் ஜாவாவில் குறியீடுகளை எழுதிக்கொண்டும் பயணிக்கிறேன்.
இது மரியாதையா பக்தியா என்று பிரித்துப்பார்க்க தோன்றவில்லை. பிரித்துப் பார்க்க முயலவும் இல்லை.
