மெலிந்த உடல், ஆனால் அசைக்கவே முடியாத மன உறுதி கொண்டவர் தான் நம் காந்தியடிகள். சோகம் சூழ்ந்த இதயம், ஆனால் என்றும் மாறாத புன்சிரிப்புடன் எதையும் எதிர்கொள்ளும் பக்குவம். அவர் டெல்லியில் துப்புரவு குடியிருப்பில் தாக்கியிருந்தாலும் அவர் மனதெல்லாம் நவகாளியை சுற்றி வந்துகொண்டே இருந்தது. ஆகஸ்ட் 15 ஆம் தேதிக்கு முன்னமே அங்கு சென்று வர விரும்பினார். காஷ்மீர், பஞ்சாப் போன்ற இடங்களுக்கு செல்ல வேண்டும். அங்கு கடவுளின் பெயரால் மனிதர்களுக்கு மற்றவர்கள் செய்து வரும் கொடுமைகள் கணக்கிலடங்காதவை.
எங்கும் செல்லும் முன் அவர் லாகூர் சென்று வர வேண்டும் என்று விரும்பினார். தன் உயிருக்கு ஆபத்து என்று தெரிந்தும் இவ்வாறு படுகொலைகள் நடக்கும் இடங்களுக்கு சென்றால் சிறிதளவாவது மாற்றங்கள் ஏற்பட வாய்ப்பு இருப்பதாக அவர் நம்பினார். எந்த தலைவரும் இவ்வாறு யோசித்திருப்பார்களா என்று தோன்றவில்லை.
இறப்பில் அவர் மிகவும் தெளிவாக இருந்தார். ஒரு கடிதத்தில் "என்னுடைய பணிகள் தொடர்வது கடவுளுக்கு தேவை என்றால் 150 ஆண்டுகள் கூட அவர் என்னை வாழவைப்பார். எனது பணிகள் தேவைப் படவில்லை என்றால் இன்றே கூட அவர் என் உயிரைப் பறித்து விடுவார்" என்று எழுதினார்.
மாலை நடந்த பிரார்த்தனை கூட்டத்தில் வேலை நிறுத்தங்களைத் தவிர்க்குமாறு அவர் மக்களிடம் வேண்டுகோள் விடுத்தார். முக்கியமாக அரசு பணிகளில் வேலை செய்பவர்கள் மக்களுக்கு பாதிப்பு ஏற்படும் வகையில் சுயநலத்துக்காக செயல்படுவதை தவிர்க்க வேண்டும் என்று வேண்டிக்கொண்டார்.
சுதந்திரத்திற்கு பிறகு நாட்டின் முன்னேற்றம் அரசியல்வாதியால், நிர்வாகிகள் பொறுப்பு மட்டுமல்ல. ஒவ்வொருவரின் கடமை. ஒவ்வொரு குடிமகனும் "நாட்டைப் புதிய வழியில் கொண்டு செல்ல வேண்டும்" என்றும் அதற்கான செயல்பாடுகளையும் தெளிவாக விவாதித்தார்.
ஊழியர்கள் பெரும்படை ஒன்றை அமைக்க வேண்டும். அவர்கள் மக்களோடு மக்களாக கலந்து பழகி மக்களின் பிரச்சினைகள் என்ன என்பதை புரிந்துகொள்ள வேண்டும். இனி இந்த நாடு மக்களுக்கு சொந்தமானது என்றும், மக்களால் தேர்ந்தெடுக்கப் பட்டவர்கள் தான் மந்திரிகள் என்பதும் அவர்களுக்கு உணர்த்த வேண்டும். மக்களுக்கு அநீதிகள் இழைக்கப் படுமானால் மக்கள் மந்திரிகளின் காதை பிடித்து திருகி அவர்களை பதவியிலிருந்து நீக்கலாம் என்பதையும் அவர்களுக்கு புரிய வைக்க வேண்டும்.
இத்தகைய ஆற்றல் மக்களிடம் உருவாக்கப்பட வேண்டும். மக்களை ஆள்வதற்கு மந்திரிகள் இல்லை. மக்களுக்கு பணியாற்றவே மந்திரிகள் என்ற சிந்தனையை மக்களிடம் ஏற்படுத்த வேண்டும் என்றும் அவர் கூறினார். அவர் மந்திரிகள் மக்களை அதிகாரம் செய்வது இன்னொரு மன்னராட்சியாகவோ, அதிகார ஆட்சியாகவோ மாறிவிடக் கூடும் என்று உள்ளுணர்வால் அறிந்திருந்தார் போலும்.
எவ்வளவு பெரிய நேர்மையான கனவு. சுதந்திரம் பெரும் முன்னரே அவர் நாட்டின் முன்னேற்றத்தை அடுத்த கட்டத்தை நோக்கி எடுத்துச் செல்ல தொடங்கி விட்டிருந்தார். அவர் என்றும் தற்காலிகமான தீர்வுகளை எடுக்காமல் எதிர்கால முன்னேற்றத்திற்காக சிந்தித்தார்.
"காங்கிரஸின் பயணத்திற்கு ஒரு புதிய திசை வழி அவசரமாக தேவைப்படுகிறது. பிரிட்டிஷாருக்கு எதிரான போராட்டம் பெரும் பயனை பெற்றுத் தந்தது. அதில் ஒற்றுமையுடன் ஒரு கருத்தை வலியுறுத்தி போராடினோம். அதே போல் இனிவரும் காலங்களிலும் நம் அனைவரின் குரல்களும் ஒன்றாகவே இருக்க வேண்டும். நம் நாட்டை வளங்கொழிக்கும் நாடாக மாற்றுவோம். ஒருவர் கூட பசி பட்டினி இல்லாமல் வாழ வேண்டும் என்ற நிலைமையை கொண்டு வர பாடுபட வேண்டும். நம் வாழ்க்கை முறை அமைதியானதாக, உயர்வானதாக, மகிழ்ச்சியானதாக ஆக்குவோம். இந்த லட்சியத்தை அடைய எத்தகைய தியாகத்தையும் செய்ய தயாராக இருக்க வேண்டும்." என்று கூறினார்.
அவர் சுதந்திர தினத்தை உண்ணாநோன்பு, பிரார்த்தனை, ஆழமான ஆத்ம சோதனை போன்றவற்றுடன் நடத்த வேண்டும் என்றே விரும்பினார்.
எங்கும் செல்லும் முன் அவர் லாகூர் சென்று வர வேண்டும் என்று விரும்பினார். தன் உயிருக்கு ஆபத்து என்று தெரிந்தும் இவ்வாறு படுகொலைகள் நடக்கும் இடங்களுக்கு சென்றால் சிறிதளவாவது மாற்றங்கள் ஏற்பட வாய்ப்பு இருப்பதாக அவர் நம்பினார். எந்த தலைவரும் இவ்வாறு யோசித்திருப்பார்களா என்று தோன்றவில்லை.
இறப்பில் அவர் மிகவும் தெளிவாக இருந்தார். ஒரு கடிதத்தில் "என்னுடைய பணிகள் தொடர்வது கடவுளுக்கு தேவை என்றால் 150 ஆண்டுகள் கூட அவர் என்னை வாழவைப்பார். எனது பணிகள் தேவைப் படவில்லை என்றால் இன்றே கூட அவர் என் உயிரைப் பறித்து விடுவார்" என்று எழுதினார்.
மாலை நடந்த பிரார்த்தனை கூட்டத்தில் வேலை நிறுத்தங்களைத் தவிர்க்குமாறு அவர் மக்களிடம் வேண்டுகோள் விடுத்தார். முக்கியமாக அரசு பணிகளில் வேலை செய்பவர்கள் மக்களுக்கு பாதிப்பு ஏற்படும் வகையில் சுயநலத்துக்காக செயல்படுவதை தவிர்க்க வேண்டும் என்று வேண்டிக்கொண்டார்.
சுதந்திரத்திற்கு பிறகு நாட்டின் முன்னேற்றம் அரசியல்வாதியால், நிர்வாகிகள் பொறுப்பு மட்டுமல்ல. ஒவ்வொருவரின் கடமை. ஒவ்வொரு குடிமகனும் "நாட்டைப் புதிய வழியில் கொண்டு செல்ல வேண்டும்" என்றும் அதற்கான செயல்பாடுகளையும் தெளிவாக விவாதித்தார்.
ஊழியர்கள் பெரும்படை ஒன்றை அமைக்க வேண்டும். அவர்கள் மக்களோடு மக்களாக கலந்து பழகி மக்களின் பிரச்சினைகள் என்ன என்பதை புரிந்துகொள்ள வேண்டும். இனி இந்த நாடு மக்களுக்கு சொந்தமானது என்றும், மக்களால் தேர்ந்தெடுக்கப் பட்டவர்கள் தான் மந்திரிகள் என்பதும் அவர்களுக்கு உணர்த்த வேண்டும். மக்களுக்கு அநீதிகள் இழைக்கப் படுமானால் மக்கள் மந்திரிகளின் காதை பிடித்து திருகி அவர்களை பதவியிலிருந்து நீக்கலாம் என்பதையும் அவர்களுக்கு புரிய வைக்க வேண்டும்.
இத்தகைய ஆற்றல் மக்களிடம் உருவாக்கப்பட வேண்டும். மக்களை ஆள்வதற்கு மந்திரிகள் இல்லை. மக்களுக்கு பணியாற்றவே மந்திரிகள் என்ற சிந்தனையை மக்களிடம் ஏற்படுத்த வேண்டும் என்றும் அவர் கூறினார். அவர் மந்திரிகள் மக்களை அதிகாரம் செய்வது இன்னொரு மன்னராட்சியாகவோ, அதிகார ஆட்சியாகவோ மாறிவிடக் கூடும் என்று உள்ளுணர்வால் அறிந்திருந்தார் போலும்.
எவ்வளவு பெரிய நேர்மையான கனவு. சுதந்திரம் பெரும் முன்னரே அவர் நாட்டின் முன்னேற்றத்தை அடுத்த கட்டத்தை நோக்கி எடுத்துச் செல்ல தொடங்கி விட்டிருந்தார். அவர் என்றும் தற்காலிகமான தீர்வுகளை எடுக்காமல் எதிர்கால முன்னேற்றத்திற்காக சிந்தித்தார்.
"காங்கிரஸின் பயணத்திற்கு ஒரு புதிய திசை வழி அவசரமாக தேவைப்படுகிறது. பிரிட்டிஷாருக்கு எதிரான போராட்டம் பெரும் பயனை பெற்றுத் தந்தது. அதில் ஒற்றுமையுடன் ஒரு கருத்தை வலியுறுத்தி போராடினோம். அதே போல் இனிவரும் காலங்களிலும் நம் அனைவரின் குரல்களும் ஒன்றாகவே இருக்க வேண்டும். நம் நாட்டை வளங்கொழிக்கும் நாடாக மாற்றுவோம். ஒருவர் கூட பசி பட்டினி இல்லாமல் வாழ வேண்டும் என்ற நிலைமையை கொண்டு வர பாடுபட வேண்டும். நம் வாழ்க்கை முறை அமைதியானதாக, உயர்வானதாக, மகிழ்ச்சியானதாக ஆக்குவோம். இந்த லட்சியத்தை அடைய எத்தகைய தியாகத்தையும் செய்ய தயாராக இருக்க வேண்டும்." என்று கூறினார்.
அவர் சுதந்திர தினத்தை உண்ணாநோன்பு, பிரார்த்தனை, ஆழமான ஆத்ம சோதனை போன்றவற்றுடன் நடத்த வேண்டும் என்றே விரும்பினார்.
