Monday, July 20, 2020

காந்தியின் இறுதி நாட்களுடனான என் பயணம் - ஜூலை 18,1947. நாள் - 197

திண்ணைப் பள்ளிக்கு சென்று வர ஆரம்பித்ததிலிருந்து நிறைய சிறுவர்களை நண்பர்களாய் கிடைக்கப் பெற்றேன். தியா தினமும் திண்ணைப் பள்ளிக்கு தவறாமல் வந்துவிடுவாள். காலையில் குக்கூவிற்கும் தவறாமல் வந்துவிடுவாள். ஒரு நாள் ஆமை ஒன்றை கொண்டு வந்து மீன் தொட்டியில் விட்டு அழகு பார்த்தாள்.

கொஞ்சம் அல்ல மிகுந்த சேட்டைக்காரி. ஒரு நாள் அவள் சேட்டையை தாங்காமல் மற்ற சிறுமிகள் புகார் சொல்ல இல்லை என்று வெகுவாக சாதித்தாள். மற்றொரு நாள் அவள் மற்றவர்களுக்கு செய்யும் தொந்தரவை நானே நேரில் பார்த்தேன். கூப்பிட்டு கண்டித்து அனுப்பினேன். அவளுக்கு நான் கண்டித்தது பிடிக்கவில்லை. சிறிது நேரத்தில் என்னிடம் வந்து அவள் மீன் தொட்டியில் விட்ட ஆமை வேண்டும் என்று நச்சரிக்கத் தொடங்கினாள்.

சரளமாக காரணங்களை அடுக்கிக் கொண்டே சென்றாள். அவ்வளவும் பொய்கள். மிச்சமான பிடிவாதம். அன்றிலிருந்து திண்ணைப் பள்ளிக்கு வருவதில்லை. அவள் அம்மா எண்னிடம் வருத்தப் பட்டு அவள் அதிகமாக பொய் பேசுவதையும், என்ன செய்வதென்று தெரியவில்லை என்றும் வருத்தப்பட்டார். பிறகு ஓரிரு நாட்கள் அவள் வரும்போதெல்லாம் பொய் சொல்லக்கூடாது என்று கூறுவேன்.

அவளும் சரி என்று சொல்லிச் செல்வாள். ஆனால் அதை ஒருபோதும் பின்பற்றியது இல்லை. தினம் தினம் புகார்கள் வரும். அவளும் அதை சமாளிக்க பொய்களாக அடுக்குவாள். ஆனாலும் என்னால் அவளை வெறுக்கவோ ஒதுக்கவோ முடிவதில்லை. அவளும் எனக்கு மற்ற சிறுவர்கள் போலத் தான். எந்த வேறுபாடும் இல்லை.

ஒவ்வொருமுறையும் அவள் பொய் சொல்ல மாட்டேன் என்று உறுதியளிப்பவளை அவள் அம்மாவும் நானும் இன்று வரை நம்புகிறோம். தினமும் அவளிடம் பொய் சொல்லக்கூடாது என்று கூறிக்கொண்டே  இருக்கிறோம்.

சீக்கியர்கள் சிலர் காந்திஜியை சந்தித்து முஸ்லீம்களுக்கு ஆதரவாக காந்திஜி பேசுவதை எதிர்த்து கருத்து தெரிவித்தனர். தேசிய உணர்வுள்ள முஸ்லீம்கள் என்று காந்தி குறிப்பிடுவதை அவர்கள் கண்டித்தனர். "இன்னும் அவர்களை ஏன் நம்புகிறீர்கள்?" என்று கேட்டனர். அவர்கள் மற்றவர்களுக்கு செய்யும் அநியாயங்களை காந்திஜி அறிவாரா? என்ற கேள்விகள் வந்துகொண்டே இருந்தது.

காந்திஜி அதற்கு அவர்கள் மற்றவர்களை ஈவு இரக்கமின்றி நடத்தப்படுகின்றனர் என்பதை ஒப்புக்கொள்கிறேன். ஆனால் அதற்காக பழிவாங்கும் எண்ணம் மிகுந்த அவமானத்தை ஏற்படுத்துகிறது.
கண்ணுக்கு கண் என்ற பழிவாங்கும் சண்டையில் என்ன லாபம்?



காந்திஜி முஸ்லீம்களையும் இந்துக்களையும் தன் சொந்த பிள்ளைகளாகத் தான் பார்த்தார். தியாவை அவள் அம்மா பார்த்தது போல். அதுமட்டுமல்லாமல் அவர்கள் இந்தியாவுக்கு உண்மையாக இருப்போம் என்று கூறும்போது அவர்களை நம்பத்தான் வேண்டும் என்றும் அதுவே அவர்கள் திருந்துவதற்கு வாய்ப்பாக கூட அமையலாம் என்றும் கூறியிருக்கிறார். காந்திஜிக்கு தியாவின் தாயின் மனசு தான்.

இன்றைய தினத்தில் டெல்லி மாநாட்டிற்காக வந்த மாநில பிரதமர்கள் காந்திஜியை துப்புரவு தொழிலாளர்கள் குடியிருப்பில் சென்று சந்தித்தார்கள். பாபுஜி அவர்களிடம் மக்களுக்கு நன்மை செய்யும் வகையில் அரசாங்கம் நடத்துவதற்காக என்ன செய்துள்ளீர்/செய்யப்போகிறீர்கள் என்று கேட்டு தெரிந்து கொண்டார். அவர் அரசியல் அற உணர்வுடனும், தூய்மையான நடத்தையுடனும் செய்ய வேண்டும் என்றே விரும்பினார்.

"பெண்கள் கடவுளால் ஆசீர்வதிக்கப் பட்டவர்கள். உலகப் பெண்கள் ஒன்றுபட்டால் அணுகுண்டையே சாதாரண பந்தைப் போல காலால் உதைத்து தள்ளும் அளவு வீரம் செறிந்த அஹிம்சா முறையை வெளிக்காட்ட முடியும். பெண்களின் அந்த ஆற்றல் உறங்கிக் கொண்டிருக்கிறது." என்று காந்தியடிகள் சீனப் பெண்களுக்காக இன்று ஒரு அறிக்கை அவர்களின் மகிமையை வெளியிட்டார்.

அவர் வகுப்புவாத பிரிவினையை தீவிரமாக எதிர்த்தார். நாம் சார்ந்துள்ள மதம் எதுவாக இருந்தாலும் நாம் அனைவரும் இந்தியர்கள் என்ற ஒற்றுமையுடன் வாழ வேண்டும். அப்போதுதான் நாம் நமது சுதந்திரத்தை நாம் பாதுகாக்க முடியும் என்று கூறினார் காந்திஜி.

இன்று மதத்தின் பெயரால் நடக்கும் வன்முறைகளை அவர் உயிரோடிருந்திருந்தால் மீண்டுமொரு சத்தியாகிரகம் நடத்தியிருப்பார். அது அவர் போராடிப் பெற்றுத் தந்த இன்று இருக்கும் சுதந்திர ஜனநாயக அரசாங்கத்திற்கு எதிராக இருந்திருக்கும். ஏனெனில் அவர் மனிதமும் அறமும் தான் நாட்டின் தூண்களாக இருக்க வேண்டுமென்று விரும்பினார்.

No comments:

Post a Comment