காந்தியின் இறுதி நாட்களுடனான என் பயணம் - ஜூலை 25,1947. நாள் - 190

மிகவும் மெலிந்த தேகமும், சுறுசுறுப்பான இதயமும் கொண்ட இந்த மனிதர் ஐரோப்பியா சாம்ராஜ்யங்களில் மிக வலுவுள்ள ஒரு தேசத்தையே நடுநடுங்கச் செய்தவர். ஆனால் அவர் மகிழ்ச்சியுடன் இல்லை. எதற்காக இவ்வளவு நாள் போராடினாரோ அது கிடைக்கும் தருவாயில் இருந்தாலும் அவரின் உள்ளத்தில் மகிழ்வுணர்ச்சி இல்லாமல் இருந்தது.

நன்றாக பழுத்த பழமாகத் தான் சுதந்திரம் கிடைக்க இருக்கிறது. ஆனால் அந்த பழத்தைக் கொண்ட மரம்  துண்டாக விழப் போவதை அவரால் ஏற்றுக் கொள்ள முடியவில்லை. இந்தியா இரண்டு தேசங்களாக பிளக்கப் படுவது மட்டுமல்ல, பிரிவினை படுகொலைகள் என்ற கொடுமை தீவிரமாகப் பரவி வந்ததும் அவரை நிலைகுலையைச் செய்திருந்தன.

இப்படிப் பட்ட தேசப்பிதாவை மத வெறியர் என்று கூறுவதைக் கூட கேட்டிருக்கிறேன். வகுப்புவாத அரசியல், வன்முறைகள் செய்பவர்கள் தான் அவரை பெரிதும் எதிர்த்தார்கள். அவர் நேர்மைக்காக உழைத்தவர். நேர்மையற்றவற்றை கேள்வி கேட்டுக்கொண்டே இருந்தார். அதனால் தான் அவர் மீது இத்துணை விமர்சனங்கள், கேலிகள், வெறுப்புகள்,  வசைகள் என்று அனைத்தையும் கொட்டித் தீர்க்கின்றனர். அதற்கு காரணம் அவர் உண்மையாக, உண்மைக்காக வாழ்பவர். அவரை கண்டு பயப்படுகிறவர்களே அவரை வசை பாடுகிறவர்கள் ஆகிறார்கள்.

வடகிழக்கில் உள்ள சில்ஹெட்டில் நடந்த வாக்கெடுப்பில் அப்பகுதி மக்கள் அதிகமாக பாகிஸ்தானுடன் சேர விரும்பியதால் அங்கு வன்முறை தலைவிரித்தாடியது. இதை கடித்ததில் படித்ததும் அவர் மனம் வெகுவாக தளர்ச்சி அடைந்தது. இது அவர் எழுதிய கடிதத்தில் வெளிப்பட்டது. ஆகஸ்ட் 15ஆம் தேதி கிடைக்கவிருக்கும் சுதந்திரத்தை பற்றி மிகவும் மகிழ்ச்சி அடைவதாக ஹரிப்ரசாத் தேசாய் என்பவர் கடிதம் எழுதியிருந்தார்.

அதற்கு காந்திஜி எதற்காக இவ்வளவு சந்தோசப்படுகிறோம், நாம் பூரண சுதந்திரம் அடையவில்லை. நாம் என்று வகுப்பு பிரிவினையற்று மக்கள் ஒற்றுமையுடனும், சகோதரத்துவத்துடனும் வாழ்கிறோமோ அன்றே நாம் உண்மையான சுதந்திரம் பெறுகிறோம் என்று பதில் எழுதினார்.

"நாம் துணிவுடன் செயல்பட்டு சிறுபான்மை மக்களிடம் அன்பு காட்டினால் அவர்கள் அதை நம்மிடம் திரும்பச் செய்வார்கள். கோடிக்கணக்கான சிறுபான்மை மக்களை நாம் அடிமை செய்ய முடியுமா? மற்றவர்களை அடிமைகளாக மாற்றும் எவரும் தாங்களே அடிமைகளாகி விடுவார்கள் என்பதை நாம் நினைவில் கொள்ள வேண்டும்" என்றார்.

சுதந்திர இந்தியாவின் மக்கள் இந்துஸ்தானி மொழியில் ஒன்றினைக்க பட வேண்டும் என்று விரும்பினார் பாபுஜி. சமஸ்கிருத மொழியின் தாக்கத்துடன் கூடிய இந்தி மொழி வடிவமோ, பாரசீகத் தன்மையுடன் கூடிய உறுதிமொழி வடிவமோ தேசிய மொழியாக இருப்பதை அவர் விரும்பவில்லை. தேவநாகரி வரிவடிவத்தை கொண்ட இந்தியை பரப்புவதில் அவருக்கு விருப்பமில்லாமல் இருக்கிறது. காந்தியடிகளுக்கு ஒரு இந்தியா ஒரு மொழி என்று  ஆசை ஆனால் அதை யாரும்  வலுக்கட்டாயமாக திணிக்கக் கூடாது என்பதில் தெளிவாக இருந்தார்.

இந்துக்கள் தங்கள் பசு மாடுகளை விற்பனை செய்கின்றனர். அது கசாப்பு கடைக்காரரிடமே சென்றடைகிறது. விற்பனை செய்துவிட்டு பின்னர் பசுவதை தடைச்சட்டம் வேண்டும் அன்று போலித்தனமான முறையில் அவர்கள் கோரிக்கை எழுப்புவதை தனது பிரார்த்தனை கூட்டத்தில் கண்டித்தார் காந்திஜி. 70 வருடங்களுக்கு பிறகும் கூட இந்துக்கள் இன்றும் பசுவதை சட்டத்தை வைத்து கலவரங்கள், கொலைகள் என்று நடந்த வண்ணம் இருக்கிறது. ஆனால் மாமிச ஏற்றுமதியில் நாம் தான் முதலிடம். பசுவதை என்பது சிறுபான்மையினரின் மீது தாக்குதல் நடத்த எடுத்துக் கொண்ட காரணமென்றே தோன்றுகிறது.

காந்திஜி தனது தோழரிடம் தனிப்பட்ட முறையில்: "நீங்கள் ஏன் இவ்வளவு உணர்ச்சி வசப்படுகிறீர்கள்? தேச சேவை புரிய விழையும் எவரும் உணர்ச்சி வசப்படக் கூடாது" என்று கூறினார். எவ்வளவு உண்மையான வாக்கியங்கள்.