காந்திஜி டெல்லியில் துப்புரவு குடியிருப்பில் தங்கியிருந்தாலும் அவர் மனம் முழுதும் நவகாளிக்கும், பிஹாருக்கும் செல்ல வேண்டும் என்று துடித்துக் கொண்டிருந்தது. சபர்மதி ஆசிரமத்திற்கு வர வேண்டுமென்றும் தொடர்ந்து அழைப்புகள் வந்து கொண்டே இருந்தது. நேருவின், படேலின் வற்புறுத்தலால் தான் அவர் டெல்லியிலே தங்க வேண்டி வந்தது.
ஆகஸ்ட் 15 ம் தேதி நெருங்க நெருங்க நேருவுக்கும் படேலுக்கும் காந்திஜி அருகில் இருந்தால் தைரியமாக உணர்வார்கள் என்றும், அந்த மாபெரும் நாளில் அவர் டெல்லியில் இருக்க வேண்டும் என்றும் அவர்கள் இருவரும் விரும்பினார்.
வழக்கம் போல் அவருடைய வேலைகளை தொடர்ந்து தீவிரமாக செய்து வந்தார். அவர் படேலுக்கு எழுதிய கடிதத்தில் "காஷ்மீர் பிரச்சினைக்கு தீர்வு கிடைத்தவுடன் நான் கிளம்பிவிடுவேன். இப்போது நிகழ்வது எனக்கு பிடிக்கவில்லை. ஆகஸ்டு 15ஆம் தேதிக்கு முன்னமே முதலில் பிஹாருக்கும் பின்னர் நவகாளிக்கும் சென்றுவிட வேண்டும். இங்கேயே மேலும் என்னை கட்டிப் போட்டுவிடாதீர்கள். இதுவும் அவசர வேலைதான்." என்று எழுதினர்.
ஆம் எதற்காக போராடினாரோ அது கிடைக்கும் தருவாயிலும் கூட அவர் பிரச்சினை மிகுந்த இடத்தில் களப்பணியாற்றவே விருப்பியிருக்கிறார். காந்தி ஒரு புகழ் பைத்தியம். அவர் பேர் தான் எல்லா இடத்திலும் வர வேண்டும் என்று நினைத்தார். அதனால் அவர் எல்லா இடத்திலும் தன்னை முன்னிலைப் படுத்திக் கொண்டார் என்று என் அலுவலகத்தில் கூட வேலை செய்பவர் சொல்லிக் கேட்டிருக்கிறேன்.
அப்படி அவர் முன்னிலைப் படுத்த நினைத்திருந்தால் அவர் டெல்லியிலேயே இருக்க விரும்பியிருப்பார். அவர் என்றும் மக்களோடு மக்களாக இருந்து தொண்டு செய்வதையே விரும்பினார். அவர் தன்னை முன்னிலை படுத்த என்றும் எண்ணியதில்லை. அவரின் சிந்தனை முழுவதும் மக்களின் வாழ்வை எப்படி வன்முறை இல்லாமல் உயர்த்தலாம் என்பதில் மேலோங்கி இருந்தது. அவர் என்றும் மக்கள் ஒற்றுமையுடன், இன மத ஜாதி பாகுபாடு இல்லாமல் வாழவேண்டும் என்பதே.
அவர் இன்றைய நாள் ஒரு கடிதத்தில் "உண்மையை உணர்ந்து கொள்வது என்பதன் பொருள், அனைத்து மனித உயிர்களும் ஒன்றுதான் என்று புரிந்து கொள்வதாகும். நமது அனைத்து உறுப்புகளும் ஓர் உடலை சேர்ந்தது என்பதை போல அனைத்து மதங்களும் ஒன்று என்பதைப் புரிந்து கொள்வதாகும்." என்று அனைத்து மத மக்களும் இந்த நாட்டின் உறுப்புகள் என்று எழுதியிருந்தார்.
மேலும் அவரின் எண்ணம் "இந்தியாவும் பாகிஸ்தானும் நட்புடன் செயல்பட்டால் ஒரு மகத்தான தேசமாக இயங்க முடியும்" என்று இருந்தது. அவர் என்றும் இரு நாட்டையும் சகோதர நாடாகவே உளமார எண்ணினார்.
ஆகஸ்ட் 15 ம் தேதி நெருங்க நெருங்க நேருவுக்கும் படேலுக்கும் காந்திஜி அருகில் இருந்தால் தைரியமாக உணர்வார்கள் என்றும், அந்த மாபெரும் நாளில் அவர் டெல்லியில் இருக்க வேண்டும் என்றும் அவர்கள் இருவரும் விரும்பினார்.
வழக்கம் போல் அவருடைய வேலைகளை தொடர்ந்து தீவிரமாக செய்து வந்தார். அவர் படேலுக்கு எழுதிய கடிதத்தில் "காஷ்மீர் பிரச்சினைக்கு தீர்வு கிடைத்தவுடன் நான் கிளம்பிவிடுவேன். இப்போது நிகழ்வது எனக்கு பிடிக்கவில்லை. ஆகஸ்டு 15ஆம் தேதிக்கு முன்னமே முதலில் பிஹாருக்கும் பின்னர் நவகாளிக்கும் சென்றுவிட வேண்டும். இங்கேயே மேலும் என்னை கட்டிப் போட்டுவிடாதீர்கள். இதுவும் அவசர வேலைதான்." என்று எழுதினர்.
ஆம் எதற்காக போராடினாரோ அது கிடைக்கும் தருவாயிலும் கூட அவர் பிரச்சினை மிகுந்த இடத்தில் களப்பணியாற்றவே விருப்பியிருக்கிறார். காந்தி ஒரு புகழ் பைத்தியம். அவர் பேர் தான் எல்லா இடத்திலும் வர வேண்டும் என்று நினைத்தார். அதனால் அவர் எல்லா இடத்திலும் தன்னை முன்னிலைப் படுத்திக் கொண்டார் என்று என் அலுவலகத்தில் கூட வேலை செய்பவர் சொல்லிக் கேட்டிருக்கிறேன்.
அப்படி அவர் முன்னிலைப் படுத்த நினைத்திருந்தால் அவர் டெல்லியிலேயே இருக்க விரும்பியிருப்பார். அவர் என்றும் மக்களோடு மக்களாக இருந்து தொண்டு செய்வதையே விரும்பினார். அவர் தன்னை முன்னிலை படுத்த என்றும் எண்ணியதில்லை. அவரின் சிந்தனை முழுவதும் மக்களின் வாழ்வை எப்படி வன்முறை இல்லாமல் உயர்த்தலாம் என்பதில் மேலோங்கி இருந்தது. அவர் என்றும் மக்கள் ஒற்றுமையுடன், இன மத ஜாதி பாகுபாடு இல்லாமல் வாழவேண்டும் என்பதே.
அவர் இன்றைய நாள் ஒரு கடிதத்தில் "உண்மையை உணர்ந்து கொள்வது என்பதன் பொருள், அனைத்து மனித உயிர்களும் ஒன்றுதான் என்று புரிந்து கொள்வதாகும். நமது அனைத்து உறுப்புகளும் ஓர் உடலை சேர்ந்தது என்பதை போல அனைத்து மதங்களும் ஒன்று என்பதைப் புரிந்து கொள்வதாகும்." என்று அனைத்து மத மக்களும் இந்த நாட்டின் உறுப்புகள் என்று எழுதியிருந்தார்.
மேலும் அவரின் எண்ணம் "இந்தியாவும் பாகிஸ்தானும் நட்புடன் செயல்பட்டால் ஒரு மகத்தான தேசமாக இயங்க முடியும்" என்று இருந்தது. அவர் என்றும் இரு நாட்டையும் சகோதர நாடாகவே உளமார எண்ணினார்.
No comments:
Post a Comment